ایمان بیاوریم به آغاز فصل سبز *

به تمام دختران و زنان ایرانی ؛ به بهانه ی روز جهانی زن

پرده یکم – زن ، دارایی است . زن ضعیفه است . منزل است . ناقص العقلی است که تا سه شکم نزاید حرفش بی اعتبار است . تازه از آن دم که به مقام شامخ ! مادر شدن میرسد ، حسن و داوود یا مادر بچه ها خطاب میشود. وظیفه اش ارائه بهترین سرویس هاست برای شوهر . افق های پیش رویش به آشپزی و دوخت و دوز و نظافت منزل و خود آرایی و عشوه گری شبانه برای شوهر و البته از همه مهمتر زاییدن و پرورش فرزند خلاصه میشود و این همه را در مکانی ثابت به نام منزل باید به جای بیاورد . او باید همیشه در خانه بماند ، نکند که نظری بر او افتد . بیرون هم که میرود باید از او در برابر دیگران با چادری سیاه و روبنده ای سپید محافظت کرد .

پرده دوم – زن ، بشر می شود . اجازه تحصیل می یابد . صاحب شغل در خارج از خانه می شود . به دانشگاه میرود . رانندگی میکند . حق رای می یابد . او پزشک و وکیل و مهندس و آموزگار و کارگر میشود . او دیگر ضعیفه نیست ، منزل نیست ، حسن یا مادر حسن نیست بلکه خانم ِشوهرش است . توانایی هایش در بسیاری موارد باور شده است ؛ مالک سابقش پذیرفته است که برای اینکه به او آسیبی نرسد ، به جای اینکه او را در قفسی به نام اندرونی منزل در بند کند ، یا حصاری متحرک ، به رنگ سیاه و سفیذ برای او بسازد ، یا برای او بادی گاردی تمام وقت بگمارد ، راه ساده تری نیز وجود دارد . خود ِاو را باور کند ، توانایی هایش را ، قدرت دفاعش را از خویشتن ، اهمیت ناموس و شرفش را برای خودش ، شخصیتش را و آبرویش را ، ایده جواب میدهد ، ایده ای که پیشرفت بزرگی است اگر چه که هنوز نواقصی بسیار دارد .

پرده سوم – زن باز هم پرواز میکند . اوج میگیرد . چرا که باور کرده است خود را . باور کرده است انسان بودنش را . دیگر خانم آقای فلانی بودن اورا بس نیست ؛ او میخواهد همسر شوهرش باشد . دیگر دانشگاه رفتن او را کفایت نمیکند ، او در بازار کار نیز سهم میخواهد . دیگر سدی را در پیش رویش نمیبیند که شکستنی نباشد . آنقدر در بدست آوردن حق پایمال شده ی کهنه اش جدی است که برای محدود کردنش قانون وضع میشود . اما حتا همان قانونگذارنیز میداند که این چاره ی کار نیست چرا که مشکل از جای دیگری است .
زن در حال فتح عرصه هایی است که حتا مرد بدانها دست نیافته است ؛ زن جایزه نوبل میگیرد ، زن به فضا میرود . او دیگر خود را و توانایی هایش را باور کرده است . او باور کرده است که حتا در جاده های تاریک و بی رحم و مرد سالار کشور، میتواند اتوبوس پیروزی هایش را با پیشرانه ای از انگیزه به جلو براند . او باور کرده است خود را ، توانایی هایش را و انسان بودنش را .

واکنش ما چگونه باشد شایسته است؟ ستیزی رو در رو ؟ تخریب و مسموم کردن فضای رشد ؟ پر رنگ کردن شکست ها ؟ آیا این رفتاری جوانمردانه است ؟ آیا این نشان دهنده ی ضعف ما و ناشی از هراس ما از شکست های آتی نمیتواند باشد ؟ از یاد نبریم ، تمام آنچه که زن ِامروز دارد ، در محیطی و بستری به چنگ آورده است که از یک سوی با تار سنت ها و آموزه های شرعی و از دیگر سوی با پودی از باور های مرد سالار بومی به شدت محدود و مسدود بوده است. آیا نباید از این پیروزی بزرگ در این فضای بسته درس گرفت و به اینچنین اراده و عزمی نستوه آفرین گفت ؟

* – تیتر این یادداشت برگرفته از یکی از اشعار زیبای شاعر بزرگ معاصرمان بانو فروغ فرخزاد است البته با اندگی تغییر . شعر زیبای « ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد » شادوران فروغ را اینجـــا بخوانید .

پی نوشت 1- عکس تزیینی است . به دلایلی ترجیح دادم از تصویر زن یا دختری ایرانی برای این یادداشت استفاده نکنم .
پی نوشت 2 – با فمینیسم ( گرایش های تند و مرد ستیز آن ) اساسن مخالفم .